چپاول اسلامی یا اقتصاد بدون یارانه؟… سکوتی بر لب

اگر آمار و ارقام فوق را در مقام مقایسه با وضعیت فعلی در ایران در نظر بگیریم، متوجه می شویم که قیمت بسیاری از مایحتاج زندگی، علاوه بر اینکه در اروپا بسیار ارزان تر از ایران می باشد، به نسبت اجناس چینی یا غیر استاندارد موجود در ایران، از کیفیت و مرغوبیت بالاتری نیز برخوردارند. این در حالیست که آنها نیز دارای اقتصادی بدون یارانه هستند.

اگر درآمد متوسط ماهیانه یک خانوار ایرانی را حدود یک میلیون تومان (در حالی که بسیاری از مردم زیر خط فقر بوده و حتی ممکن است مطابق قانون کارجمهوری اسلامی همان حقوق 350 هزار تومنی را هم نگیرند)، به سادگی متوجه می شویم که چیزی حدود یک ششم (کمتر از 17%) حقوق یک خانوار اروپایی را دریافت می کنند. این در شرایطی است که مثلا برای خرید گوشت، حداقل 2 برابر قیمتی را که یک اروپایی پرداخت می کند، می باید بپردازد و بازهم در شرایطی که این فرد اروپایی از خدمات پزشکی رایگان بهره مند بوده و هیچگاه بیمارستانهای آنها فرد را دلیل نداشتن پول در بیابانهای اطراف شهر رها نمی کنند یا بسیاری از مراجعه کنندگان به دلیل فقر مالی، جلوی درب بیمارستان و به دلیل عدم پذیرش، جان نمی دهند.

علاوه بر این، یکی از افتخارات حکومت اسلامی ارائه بانکداری اسلامی و بدون ربا می باشد. این در حالیست که یک بانک اروپایی  خود مایل است که وامی را با بهره کم (1% یا 2%) با شرایطی بسیار ساده در اخیار مشتریانش قرار دهد، در حالیکه همین وام با حجمی به مراتب بسیار کمتر و با شرایطی بسیار سخت همانند  سپرده گذاری های طویل المدت میزان بالای پول در بانک، داشتن ضامن معتبر و … در نهایت با بهره ای در حداقل شرایط 12% (در بسیاری مواقع بیشتر از این میزان) ارائه می گردد که همیشه این جای سئوال را باقی می گذارد که آبا بانکداری بدون ربا و بر پایه شریعت اسلامی به معنای چاپیدن پول مشتریان با برچسب دینی می باشد!!؟

همه اینها در شرایطی است که هیچ کدام از این کشورهای اروپایی بر روی حجم عظیمی از نفت بشکه ای 120 دلار ننشسته اند و ما علاوه بر آن، دارای دومین منابع گازی دنیا و بسیاری دیگر از معادن زیر زمینی دیگر می باشیم و در ضمن عناوینی دیگر از جمله بزرگترین تولید کننده پسته دنیا پس از امریکا (تا سال پیش ایران بزرگترین تولید کننده بود)، بزرگترین صادر کننده خاویار دنیا (تا سال پیش و قبل از تقدیم دریای خزر به روسیه جهت پیشبرد برنامه اتمی)، دومین صادر کننده خرمای جهان، بزرگترین صادر کننده زعفران (طلای سرخ) و ….. را یدک می کشیم.

با این اوصاف، تا کی ایرانی جماعت می خواهد در حالی که بر روی گنج نشسته، اما در فقر و فلاکت زندگی  کند و از بسیاری از امکانات زندگی محروم باشد و در عین حال برای مخارج یومیه خود تا چند برابر یک فرد متوسط اروپایی بپردازد و دم بر نیاورد!!!؟؟؟ اگر هم دمی برآورد در حد غرغری زیر لب باشد !!؟؟……  این امر نشان دهنده چیست!؟؟