امین نوشته بود : نرم نرمک می آید بهار
آخر خبر داده بودند بهاره هدایت و مهدیه گلرو به مرخصی می آیند.
اینجا همان سربالاییِ اوین است که سربلندترین آدم ها پشت دیوار بلندش زندانی اند.
اینها که در عکس می بینید منتظرانِ آزادی اند. با دسته گل و بی شک دلی که پر از ولوله و لبخندهایی که لابد دست خودشان نبود و پخشِ صورتشان بود و هی خوشحال و هی چشم به راه و هی نگاه و نگاه و نگاه و شیوا و نگاه….نیامدند.
و وحید نوشته است: انتظارِ تو هم شیرین است
وحید و امین همسرانِ مهربان دو زن زیبای اوین اند. مهدیه و بهار .
زندان که این روزها کلا زیباپسندی می کند، نگاه به چشم های های درشتِ مریم مجد کرده باشی، نگاه به موپریشانی های مهناز محمدی کرده باشی، لبخند که نه گلخنده های پگاه را از نزدیک که چیده باشی، نازِ آغوشِ مهربانِ نسرینِ ستوده را که در همان قابِ عکسِ معروف دیده اید. چشم های لیلا توسلی که شاهد زیبای اوین است، صورتِ مهربانِ عاطفه، نگاهِ نگرانِ هنگامه و…اصلا مگر می شود زنی در ایران زندانی باشد اما زیبا نباشد؟
زیبا می بینم همه ی زنانی را که این روزها لذتِ مبارزه را بر لذتِ زندگیِ آسان پسندیده تر دیدند و رنجِ آزادیِ نداشته ی یک کشور را جای همه ی ما می کشند….
این روزها پگاه، بازیگرِ زندانِ زنان خود زندانی است و مانده ام این همه زنانِ مبارز را از نزدیک که ببیند، مهناز محمدی مستند ساز دیگری هم در اوین است، مریم عکاس است، ….زندانِ زنان را در آینده ای نه چندان دور هنرمندان و مستندسازان دربند چگونه خواهند ساخت؟
من دلم به امید روشن است که سالِ سیاهِ سینمایِ ده نمکی هم سر می رسد و یک روز زنی از میانِ همین زنان فیلمی می سازد که بازیگرانش خودِ بهارند؛ گلرو و زیبارو.
چشم به راهی هم شده میراثِ ما…ما سالهاست که چشم به راهیم و کسانی که در اوین نشسته اند نیز همیشه چشم به راهند تا دستانِ آزاد برای رهایی شان کاری بکند….
