#زن_زندگی_آزادی #مهسا_امینی #اعتراضات_سراسری #ایران #خامنه_ای #mahsaamini #نه_به_جمهوری_اسلامی #انقلاب
Join this channel to get access to perks:
https://www.youtube.com/channel/UCdzx4555tCT_oaqqW1hN_8g/join
ز آغاز جام‌جهانی فوتبال در قطر تاکنون، تیم ملی ایران از دو سو تحت فشار است؛ مقامات حکومتی بازیکنان را تهدید می‌کنند که نخواندن سرود ملی کشور می‌تواند عواقب جدی برای آن‌ها در پی داشته باشند، حامیان اعتراضات نیز از بازیکنان انتقاد کرده‌اند که چرا تاکنون و پس از دو مسابقه، آن‌گونه که باید از آن‌چه در ایران در حال وقوع است، سخن به میان نیاورده‌اند.
تیم ملی بر سر دو راهه‌ای قرار گرفته است که بسیاری را به یاد ماجرای بازیکنان تیم ملی فوتبال آرژانتین در جریان جام‌جهانی ۱۹۷۸ می‌اندارد که به میزبانی این کشور و در حالی برگزار شد که نظام دیکتاتوری حاکم در آرژانتین هزاران قربانی گرفته بود.
فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا) در سال ۱۹۶۶ نامزدی جام‌جهانی ۱۹۷۸ را به میزبانی آرژانتین پذیرفت. آرژانتین در آن زمان، دارای یک ساختار حکومتی دموکراتیک بود. اما دو سال پیش از آغاز جام جهانی، در ۲۴ مارچ ۱۹۷۶، «خورخه رافائل ویدلا» در کودتایی نظامی، دولتِ تحت رهبری «ایزابل پرون» را سرنگون کرد. شورای حکومتی که قدرت را به دست گرفت، اولویت کاری خود را برگزاری جام‌جهانی فوتبال معرفی کرد که هدف از آن، نه بر اساس عشق و علاقه آن‌ها به ورزش که به منظور ایجاد تصویری مقبول از رژیم در سطحی بین‌المللی بود.
«ژائو هاولانژ» برزیلی که در آن زمان ریيس فیفا بود و از برگزاری جام‌جهانی در آرژانتین حمایت کرده بود، اعلام کرد: «آرژانتین امروز بیش از همیشه شایسته میزبانی این مسابقات است.»
در اول ماه جون همان سال، ویدلا در جریان افتتاح ورزشگاه «مونومنتال ریور پلاته»، از «جام جهانی برای صلح» سخن گفت و این‌گونه بود که در نهایت، زیبا‌ترین ورزش جهان نه تنها به این نظام دیکتاتوری مشروعیت بخشید بلکه به آن قدرت و صلابت بیشتری نیز اعطا کرد.
حکومت روز افتتاح جام‌جهانی را روز تعطیل اعلام کرد تا برای مسابقه افتتاحیه که در هوایی آفتابی اما سرد و پاییزیِ بوئنوس آیرس برگزار شد، بیش از ۷۰ هزار تن در ورزشگاه حاضر شوند.
هم‌زمان، «فریتس بارند»، خبرنگار هلندی تصمیم گرفته بود به میدان «مایو» برود که چند صد متری با ورزشگاهی که در آن مسابقه افتتاحیه در جریان بود، فاصله داشت.
او از «مادران میدان مایو» عکاسی و فیلم‌برداری کرد؛ زنانی که از سرنوشت فرزندان ناپدید شده خود بی‌خبر بودند. آن‌ها با روسری‌های سفیدی که به سر داشتند، ناامیدانه در آن میدان گرد هم آمده و در یک راهپیمایی اعتراضی، خواستار کمک و حمایت مردمی بودند.
سال‌ها بعد، «استلا دو کارلوتو»، ریيس «انجمن مادربزرگ‌های میدان مایو» (سازمانی که هم‌زمان با جریان مادران میدان مایو» شکل گرفت) گفت: «درحالی که با هر گل فریاد شادی بلند می‌شد، فریادهای ناشی از شکنجه و کشتار ساکت شدند.»
البته بازیکنان تیم فوتبال سوئد در برخی از راهپیمایی‌های اعتراضی مادران میدان مایو در سال ۱۹۷۸ حضور یافتند که به گروگان‌گیری یکی از آن‌ها انجامید.
تصاویر بارند نخستین اسناد و شواهدی بودند که به اروپا رسیدند و از آن‌چه در آرژانتین در حال وقوع بود، حکایت داشتند.
جام‌جهانی ناخواسته، ناامیدی و وحشتِ حاکم بر کشور را نیز نمایان کرد. مادران میدان مایو هم‌چون اکثر آرژانتینی‌ها نمی‌دانستند که بسیاری از فرزندان و نوه‌های‌شان در مکانی در ۷۰۰ متری همان ورزشگاه مونومنتال تحت بازداشت هستند.
رژیم، «مدرسه عالی مکانیک نیروی دریایی» (ESMA) را به مرکز بازداشت، شکنجه و کشتار تبدیل کرده بود؛ یک جور آشویتسِ آرژانتینی که در چند متریِ جایی قرار داشت که هزاران نفر گل‌های آن بازی زیبا را تماشا می‌کردند و هم‌صدا فریاد می‌زدند.
در اول ماه جون، دو جوان تصمیم گرفتند تا در محکومیت این جنایات اعلامیه‌هایی را در اطراف مدرسه عالی مکانیک نیروی دریایی و استادیوم مونومنتال پخش کنند. آن دو، «روبن آلفردو مارتینز» و «سلستینو عمر بازتاریکا» نام داشتند و از جمله ۵۰ تنی بودند که در طول همان ماهِ جام‌جهانی ناپدید شدند. ۹ تن از این ۵۰ زن، باردار بودند.
جام‌جهانی ۱۹۷۸ که در آرژانتین برگزار شد، تمام چاشنی‌های یک نظام دیکتاتوری را در بر داشت. هدف مقامات فقط برگزاری جشن فوتبال و سرپوش گذاشتن بر نقض فاحش حقوق بشر نبود، آن‌ها حتی به اهرم دروغ و فساد هم متوسل شدند و هر چه در توان داشتند، به‌کار گرفتند تا آرژانتین قهرمان شود.
اتهامات فساد و سوء استفاده از قدرت در جریان این مسابقات فراوانند؛ از پرداخت رشوه به ژائو هاولانژ، رییس فیفا گرفته تا دادوستدهای غیر قانونیِ «کارلوس لاکوست»، رییس سازمان برگزارکننده جام‌جهانی در آرژانتین.
اما رسوایی‌ها به همین جا ختم نشدند. گرچه تاکنون اثبات آن‌ها ممکن نبوده است اما شکست شش بر صفر پرو در نیمه نهایی که باعث شد آرژانتین به فینال راه یابد و در برابر هلند قرار گیرد، لکه ننگی است که هنوز از صفحه تاریخ جام‌های جهانی فوتبال پاک نشده است.
درست است که هیچ کدام از بازیکنان پرو به دریافت رشوه در آن بازی اعتراف نکردند اما مشخص است که ویدلا کمی پیش از آغاز مسابقه، برای دیدار با آن‌ها به رخت‌کن رفته بود.
علاوه بر این، همان‌طور که در مستند «La Historia Paralela» آمده است، تنها ۱۵ روز پس از آن که آرژانتین به فینال راه یافت، دولت ویدلا اعلام کرد که به دولت پرو کمک مالی بلاعوضی را اعطا کرده است
© Copyright Notification: This video is originally produced by IranTV on youtube (youtube.com/IranTV) and all rights are preserved for us. using our contents without permission results in our legal claim.
